(Redisersible Powde Polymers) یا “رزین های پودری با قابلیت دیسپرس شدن مجدد” که به اختصار RDP و یا “رزین پودری” به آنها اطلاق می شود طی چند دهه ی اخیر به صنعت شیمی ساختمان اضافه شده و اکنون تقریبا در کلیه ی ملات های نوین جزو لاینفک فرمول گردیده است.
این محصولات در طیف وسیعی از ملات های تک جزیی (و ۲ جزیی) ساختمانی از قبیل چسب های کاشی، ملات های بندکشی، ملات های آب بند، ملات های ترمیمی، پوشش های تزیینی نما (cosmetic mortars) و … کاربرد دارند.
این رزین ها اغلب بر پایه کوپلیمر یا ترپلیمر های وینیل استاتی اند و در برخی مواقع بر پایه اکریلیک نیز عرضه می شوند. در حالی که استحکام و مقاومت مکانیکی از سوی بایندر های هیدرولیک (سیمان، گچ، آهک) تامین می گردد، این پلیمر های خواصی مانند چسبندگی بین بایندر و سیلیس (و یا ماسه) و نیز ملات و بستر را فراهم می سازند.
از آنجایی که بیندر های هیدرولیک ساختار خشک و شکننده دارند RDP انعطاف پذیری نهایی محصول را نیز افزاش می دهد تا اثرات ناشی از انقباض و انبساط حرارتی و نیز تکان های ریز باعث کاهش چسبندگی و یا ترک در ملات نگردد.
با ابداع و نیز به کارگیری رزین های پودری گام بزرگی برای توسعه ی ملات های تک جزیی برداشته شد. ملات های تک جزیی مزایای غیر قابل انکاری نسبت به ملات های دو جزیی دارد که برخی از آن ها به شرح ذیل می باشد:
- جایگزینی اختلاط در کارخانه (in factory) با محل پروژه (in site): با استفاده از ملات های خشک خطای انسانی در هنگام اختلاط بسیار کاهش می یابد زیرا اختلاط قبلا در محل کارخانه انجام شده است.
- کاهش آسیب ها و هزینه های حمل و نقل: از آنجایی که ملات های خشک فاقد آب هستند بسته بندی در پاکت انجام می شود و حجم موثر بیشتری نسبت به ملات های دو جزیی قابل حمل است.
- افزایش کیفیت نهایی محصول: به علت تنوع در پلیمر (های) انتخابی و نیز محدودیت بسیار کم در میزان افزودن پلیمر (ار آنجایی که فرم پلیمر جامد است و فاقد آب می باشد) تقریبا در کلیه ی کاربری ها ملات های تک جزیی کیفیت بالاتری نسبت به ملات های دو جزیی ارایه می کنند. حتی در مواردی که تمایل به استفاده از رزین های امولسیونی باشد توصیه می گردد در جزء پودری نیز از رزین پودری استفاده گردد (از قبیل ملات های آب بند)
- کاهش دور ریز محصول در هنگام اختلاط و اجرا
