سیمان به عنوان یک بایندر معدنی اصلی ترین ماده در چسب ها و ملات های ساختمانی است. اما به تنهایی پاسخگوی تمام نیاز های لازم نیست. انعطاف پذیری، چسبندگی بین ملات های سیمانی جدید و سطح سیمانی قدیمی، ایجاد خواص آب بندی و … مواردی است که در برخی کاربری ها لزوم استفاده از یک رزین ارگانیک را پر رنگ تر می کند.
رزین های امولسیونی از دیرباز جهت اصلاح خواص سیمان در محصولاتی از قبیل چسب بتن، چسب کاشی، ملات های ترمیمی و ملات های آب بند استفاده می شود. به علت وجود آب در این رزین ها این مواد به عنوان جزء دوم و به هنگام کاربری و اختلاط به قسمت پودر اضافه می گردد.
رزین های هموپلیمر و کوپلیمر های وینیل استات به علت این که در pH بالای ۹ هیدرولیز می شوند به هیچ وجه گزینه مناسبی برای ملات های دو جزیی نیستند.
بهترین انتخاب در بین رزین های امولسیونی، رزین های لاتکس SBR و رزین های اکریلیک می باشد. رزین های SBR اختلاط خوبی با سیمان دارد و در مواردی به عنوان یک پلاستی سایزر کمکی مقدار آب مصرفی را نیز کاهش می دهند.
ضعف عمده این رزین ها مقاومت ضعیف آنها در مقابل نور خورشید است. رزین های اکریلیک در عوض، مقاومت شیمیایی و نوری بسیار بالایی دارد و در خواص آب بندی نیز عملکرد بهتری دارند.
برای استفاده در ملات ها و چسب های ساختمانی، رزین های امولسیونی بایستی برای این منظور طراحی شده باشند و هر نوع رزینی مناسب اختلاط با سیمان نیست. مقدار و نوع امولسیفایر بسیار مهم است.
این محصول یک رزین بسیار منعطف است که قابلیت استفاده به صورت تک جزیی در محصولات خمیری و یا دو جزیی در ملات های سیمانی را دارد.
این رزین ویسکوزیته ی بسیار پایینی دارد که آب مصرفی در ملات را نیز کاهش می دهد.
این محصول برای کلیه ی ملات های دوجزیی به خصوص ملات آب بند بسیار مناسب است.
